Sevgili günlük; Her seferinde tekrar sarabiliyor muyuz yaralarımızı? Tekrar bir tebessümün gölgesinde soluklanabiliyor muyuz? Bir yenidünya ağacının altında sohbet eder gibi… Hala bir şeyler için umut var değil mi? Yaşamak, nefes almak, Güneş’e göz kapaklarımızın arasından selam vermek gibi … Bugün bir yaş daha aldım sanki, bir kere daha kendimi büyüttüm. Okşadım saçlarımı; kendi başımı, kendi dizime yatırıp. Yokuş yukarı tırmanırken birden dibi görmek sence olağan bir durum mu? Ya da dibi gördüğün an yukarı çıkacak çok fazla nedeninin olması… Sana yaşamak için milyon tane neden sayabilirim, ölmek için de. Vazgeçemediğim şeyler var. Bir güç beni ayakta tutmaya çalışıyor sanki. Çok garip değil mi? Belki de yaşama içgüdüsü. Bazen dedemin…

“Hayatımın en mutlu anıymış bilmiyordum” diyerek başlıyor Orhan Pamuk. Bir hayatım olduğunun farkına varamayan ben bu cümleyle aylarca cebelleşmiştim. Hayatım bir açık kapıydı kimse kapının ardına bakmadı ben de dahil. Eğer o kapıdan içeri girebilseydim bir hayatım olsun ben de farkına varayım isterdim. İçinde en mutlu anımın olduğu ama benim bilmediğim.

Zamanın çok çok öncesine gidip Uygurlar ile su kanalları inşaatına girişmiştik. Hangi zamandan geldiğime dair bir bilgileri yoktu ki benim de amacım inşaatla uğraşmak değildi. İşçiler Hükümdarın emriyle su kanalları inşa edip yerleşik hayatın tadını çıkarma dönemindeydiler. O zamanlar Manihaizm ve Budizm etkisinde kalıp daha çok tarım, hayvancılık ve inşaat sektörüne giriştiler. Dönemin Hükümdarının oğlu işçileri kontrol etmekle görevliymiş. İşçiler tarafından sevilir ama çok da anlaşılmazmış. Hep bir derdi var zannederlermiş. Sürekli çiçekleri koklar, su kanallarına bakıp derin iç çekermiş Kimi ona meczup kimi hasta kimi de zehir gibi olduğunu söylerdi. Kopuz, Uygurların ulusal çalgısıydı. Şenlikler sırasında kopuz çalarlar, ata binerek yarışırlar ve ok atarlardı. Bir gün kopuzlar eşliğinde yine…

Bir kapı kaç kere açılır aynı kişiye? Şöyle düşünelim bir köprüdesiniz, karşınızda sadece bir kişi var. Onun karşıya geçmesi için sizin düşmeniz gerekecek, fakat bu daha önce defalarca tekrarlandı ve hep siz düştünüz. Siz olsanız yine geçmesine izin verir miydiniz? Hayatta bir sonraki gün ne olacağını hiçbirimiz bilmiyoruz ama bir sonraki günün nasıl geçeceğine yine biz karar veriyoruz. Yangından kaçarken enkazda kalmak istemiyorsanız o köprüyü geçmesine izin vermeyin zira o köprü sizin mezarınız olabilir. Bazen kapıyı çarpıp çıktığı eve bile dönmek zorunda kalıyor insan. Vedalar bir kere olur, bir veda daha yaşatmaz kimse kimseye. Bir kere veda ettikten sonra hala aynı yöne yürüyorsanız bin vedayı daha kalbinizde yük gibi taşırsınız…

Uzun zamandır kelimelerin el ele tutuşup duyguları çağırdığı atmosferde bulunmak, ruhuma bir lahza nefes aldırmak istiyorum. Ama kelimelerimin mi yetersizliğinden yoksa anlatacak dermanımın mı olmayışından bilemiyorum, oturup yazmaya ne yüreğim ne de elim varıyor. Nihayet bugün çayımı doldurup masamın başına geçtim. Mark Eliyahu… O’nsuz olmazdı elbette. En sevdiğim parçasını açtım ‘Open Sky’. Ve içimde biriken belki biraz karmaşıklaşan o düğümü bir nebze olsun çözemeye çalıştım. Yazmalar da sevdalar ve özlemler gibi birikiyor insanın içerisinde ve insan genellikle yol halinde olduğunda durup onlara kulak veremiyor. Yazmak benim için kalbimin o naif karışıklığını, beynimin incitmeyen süzgecinden geçirip, belki de kalbimde biriken taşları ayıklamaya benziyor. Kalbimiz ruhumuza açılan bir kapı misali. Bu kapının…