Sızı

Kalbim göğüs kafesimin içinde zindanda

Ruhum diğer ruhlarla savaşta bir meydanda

Ayaklarım bir bilinmeze yürüyor yolsuz yollarda

Kalbimi kanatıyor acı bir zehir sanki kanımda

Her zerreme dikenler batıyor, dayanır mı bu beden bu acıya

Gözlerimi acıtıyor karanlık kırık aynalarda

Yazmışlar sözleri aklımın yıkık duvarlarına

Yavaş yavaş , büyük büyük tükeniyoruz sızlanışlarda

Çok temiz çok ince anlamlar buluyoruz anlamsızlıkta

Hapsolmuşuz büsbütün mahvolmuşuz karamsarlıkta

Bir soğuk sancı tarifi yok , yok aklımda

Cazibeli bir öfke kıpkızıl duruyor solumda

Cebin bir sevgi bembeyaz konmuş sağıma

Acı acı titriyor korkuyor nefrete dönüşmekten bir anda

Mavilikle , kızıllıkla yoğrulmuş gökyüzü asılı tavanda

Bilemedim işte yokluk mu? varlık mı ?! gidemedim

Bir adım attım boşluktu dopdolu yokluk

Boşluk Kızıl ateş bir damla su bulamadım

Bir cinnetti her gün soluduğum rengine boyandığım

Elini tutup ateşten sokaklar dolaştığım

İçimde gezdikçe uyuşup hissizleştiğim…

Nefise gül Korkmaz

İstanbul’un ellerinde yetişmiş bir edebiyat.