Bir gün çalacak mektubumun sonundaki o şarkı.
Sen belki bir mekanda olacaksın ya da bir bankta tek başına. Yanından geçip gidecek, sözleri rüzgara karışacak ve kulaklarını tıkamak isteyecek bir yanın. Yanında biri varsa dünyanın en saçma konusunu açacaksın ama yoksa öylece durup her şeyi hatırlayacaksın. Muhtemelen hiç hesapta olmayacağım, şaşıracaksın. Kalkıp yürüyeceksin kafan benimle dolmaya başlamışken, hatırlamak çok ağır olacak. Bakışlarını yerdeki gölgenden kaçıracaksın ama sonra kırmızı ışık yanacak. Beni arabanın altından kaç kez çektiğini sayacaksın. Bana dokunduğun ellerini sıkacaksın sonra. Hayatımı kurtarmıştın, hem de defalarca. içinden o şarkıyı mırıldanacaksın. Gerçekten, seneler geçmiş olacak. Eve döndüğünde o kutuyu açacaksın.
O gün o şarkı çalacak.
Kutudan mektuplarımı, fotoğrafımızı, anlarımızı çıkaracaksın. Sonra şarkı çaldığı için birlikte verdiğimiz o sözü sen tek başına tutacaksın. Belki de o gün ilk kez bu kadar sarhoş olacaksın. Sonra kedin gelecek yanına, eğer yaşıyorsa. (Lütfen yaşasın.) Boynunu sevip yüzünün aldığı şekli izleyeceksin. Belki kedinin o yüzüne kırgın bir tebessüm edeceksin. Hiç hesapta olmayacağım ama evinin yakınlarında bir vişne ağacı olacak. Ben hiç hesapta olmayacağım ama bir yerlerde, o günden sonra hep o şarkı çalacak. Sen sözünü tutarken, benim de hiç hesapta yokken aklıma geleceksin. Ruhum duymayacak demiyorum çünkü biliyorum. Aramızdaki o bağ hep hesapta var.
Bir gün o şarkı hiç olmadık bir yerde çalacak.
Ben duymazdan gelip kalbimi tutacağım annemle sıradan bir konuyu konuşurken. Belki de kimse olmayacak yanımda, kusacağım. Üzülünce midem bulanıyor.
Bir gün o şarkı, aynı anda çalacak. Etrafımızda birileri varsa bağıra bağıra söyleyecek ama biz sessiz kalacağız. O an ikimizin de aklında birbirimiz olacağız ama bedenlerimiz uzakta. Belki ben bir sahil kenarında sen, bir içki masasında. Aynı anda fısıldayacağız,
“Gönül ektiğini biçiyor.”
Bir gün o şarkı çalacak ve biz bir daha hiç unutmayacağız.