İsimsiz Dünya
Başından geçenleri kimse anlamamış, son çare konuştuğu duvarlar da her kelimeye sessiz kalmış. O, hikayesini etrafında toplanan kalabalık betona anlatırken bu cümleleri kurmuş; Biz o sırada, bozuk kaldırımlar üzerinde yürürken yağmurdan kaçıyorduk, gök gürültüsünden, güneşten ve yaban otlarından. Toprağın içine çektiği gürültüyü göğsümde saklayıp, içimdeki binlerce desibellik patlamayı fünyeyle yok etmek istedim, vaktim buna yetmedi. Parçalarını göremeyeceğiniz …