Bahara kavuşmayı sabırsızlıkla beklerken, sayılı günlerin çabucak geçmesi umuduna kaptırıveriyorum kendimi. ”Alışmak” sahi ne garip bir huy değil mi? Böyle havadan nem kapar gibi en küçük rastlantılara bile bir anda kaptırıveriyoruz kalbimizi. Amma velakin onun da bir şartı var “önce isteyeceksin sonra seveceksin” diyor fabrika ayarlarımız. Mesela ben kışa alışamam ama koyun önüme ilk olan baharı, bakın görün nasıl alışıyorum. Veyahut bir insan… Eğer dokunduysa kalbimin akordiyon tuşlarına, bir bakmışım kaptırıp gidiyorum onunla. Çocukluğuma döndüren bir nefesi, mutluluğuma açtığı kucağı, hüznüme uzattığı bir omzu varsa alıyorum onu kalbimin ‘dokunulmazlar müzesine’ saklıyorum. Kim ne derse desin, benim için mühim olan, onun söyledikleri, onun ne hissettiği oluyor. Mesela dinlediğim bir şarkıyı beğendiyse,…