Kitap sayfalarındaki cümlelerden topladım yalnızlığımı.
Acılarımı ve anılarımı hep cümlelerde okudum.
Ve cümlelerin sonundaki nokta hep yalnızlığın oldu.
Kim bilir ki;
Yokluğunda kaç cehennem gezdim,
Kaç malik ateşine esir edildim.
Şimdi tek tek toparladım;
Şarap misali yıllanan acılarımı da,
Hüzne yoldaşlık eden anılarımı da,
Kedere komşu olan ayrılıklarımı da,
Ve üstü toz tutmuş eski bir bavula sıkıştırdım hepsini.
Ve düştüm hicrana giden yollara.
Şu vakit ki,
Gönlümü en rânâ hali ile, bir şüveyda sevdası fethetmekte.
Çünkü gönlüm;
Bir ayrılık tarafından acılara armağan edildi
Cenneti an be an yansıtan gözler ile acımasızca katledildi.
Göğe baktığım vakitlerde,
Şakaklarıma yağan cennet kışına sath-ı müdafaa zorunlu.
Üzerime yüklenen acıları her nedense görmezden geldi âdemoğlu.
Ve acıların şairi,
Yazmakta boynu bükük kelimeler ile, sonu gelmeyen şiiri.
Bir ifrite yenildi, semalara sığmayan sevdam.
Bir kibrite yenildi, kefene sarılmış sigaram.
Ahmakça bir tavırdı benimkisi.
Rayihan sarmışken dört bir yanımı,
Ben, izahı olmayan bir rehavete gafil oldum.
Şimdi;
Anlamsız bana tüm hazanlar, kışlar, yazlar, ilkbaharlar
Seni bana getirmeyen kâinat anlamsız.
Yüreğimin örtüsü defter,
Kraliçemin kalemi neşter,
Ve ben, acılara mütehassıs, yazıyorum.
Dibini aydınlatmaya tövbe etmiş şem aydınlığında,
Yüreğimde taşıdığım dert,
Beyaz sayfalara mürekkep misali damlıyor.
Tutulmayan ellerim ise,
Aklıma gelen ve ekseriyeti senden olan kelimeleri art arda yazıyor.
Şimdi akrep ve yelkovan ,
Yeni bir günü başlatmaya yeminli.
Mahzuni seciyesinde demleniyorum acılarda.
Yaşattığın vedadan ötürü çektirdiğin acılara pir oldum, abdal oldum
Esen meltemde gelen kokuna her daim sarhoştum.
Lakin şu vakit yanmakta;
Önce seni anlatan kelimelerim, sonra da mum
Ve yüreğim ise,
Hicran çöllerinde bir avuç kum.
Asude bir zerafet eşliğinde şiirle mest olan, ulvi güzelliklere hasım, inatçı umutlara yoldaş, ikbali vuslat yolcusu ya da acılarıyla beslenen insan-ı kamil ruhu.