Kimsesiz – Eda Özüuğurlu

İnsan suyun tadını bilmeden gözyaşının tuzunu tadıyordu ve buna doğmak diyorlardı.
Bazen insan o tuzun tadını bildiğine pişman oluyordu. Böyle anlardan biri, doğduğun ilk anın katili olmak istiyordu ama bu, çoktan ölmüş bir çiçeği su vererek hayata döndürmek demekti.
İmkansızdı.
Böyle zamanlarda insanın sırtındaki hançer sayıları artıyordu. Sanki şimdi yere yığılsam sırtüstü değil de yüzüstü gömülecek gibiydim sırtımdaki bu hançerler yüzünden. Daha da kötüsü hepsinin sahibini ezbere biliyor olmamdı. Yaşamak ve ölmek. Ateş doğmak ama su olmayı seçmek. Kahkaha atmakla hıçkırarak ağlamak arasındaki o ince çizgi.
Ve başını dik tutmakla olduğun yere yığılmak.
Bunların hepsi beni oluşturuyordu. Kendimi tüm bunların içinde üstelik kendim de kırık dökükken, sıkışmış ve tuzla buz olmuş gibi hissediyordum. Bu hisse yabancı değildim ama daha önce hiç bu kadar acıdığını hatırlamıyordum.
Bir kere kahkaha atabilmek için sekiz kere ağlamışlığım, bir kere ayağı kalkmak için bin kere betonu öpmüşlüğüm, bir kere ölmek için on iki kere intihar etmişliğim vardı.
Ve şimdi de bir kere de olsa karşımdaki harabeye nefes olabilmek için her anımda nefes veriyor olarak buldum kendimi.
Çoktan ölmüş bir çiçeği su vererek hayata geri döndüremezsin, kızım.