Yağmura kestane ağaçlarına toprağın kokusuna Bu havalara mevsimin sarımtırak hüznüne Sözünle dökülen yapraklara Sonra geceye rüyama en çok da sana dargınım. Yalnızlığımın en hazin köşesinde gezinen ellerine Parmak uçlarına değmeyen gözyaşlarıma Bakışınla otağ kurduğum gözlerine Uykulara tahayyül eden gamzelerine dargınım. Aslında önce kendime Seni toprağım gibi sevip sözüne itimat eden kalbime Gidişinin ardından …
Bahçelerde yalnız üşüyen çam ağaçları misali Özümde dinmeyen bir uğultu gibi taşırım seni Her gecenin sabahına ısmarladığım gelişini Avcumdaki dualar ile semaya içirirdim. Kalbimi içinde sen varken ardımda bırakmaktan korkarken Gövdem bir savaş meydanından farksız, şerha şerha ayrılmış Doğunun limanlarında denizlerini seyre dalarken Kağıttan gemiler gibi sulara salıyorum Seni ve içinde bizi büyüttüğüm şiirleri Sen …
Ne günlerdi diye iç çekerler hani… Ne günlerdi? Öyle günlerdi işte… Ben o günleri anlatacak kelimeyi bulamıyorum. Neyi koysam yerine boşluklar kalıyor, seni birkaç harfin sesine nasıl sığdırabilirdim ki… Öyle diyorum ben de… O bile zor çıkıyor ağzımdan… İnsanın iki hecede sesi titrer mi? Titremek ne ki insanın içine dünyasını sığdırdığı bir ‘öyle ‘si varsa …
