Sürgün yemiş duyguları, işgalde talan edilmiş sözcükleri, isyana teşvik eden gözlerimi ve uykusuz cümlelerimi şiire dökmekten bıkmadım, Ve bıkmadım şu kahrolası körpe acıların sevişmesini yazmaya, tüm kötülükleri tatmaya, iyi anılarımı göz yaşlarım ile sulamaya, utanmadım kalbimin kırık penceresini açmak için şiir bilemekten bıkmadım Kara yazımın yazılı olduğu kağıtlara, şu yüreğimde bitmeyen çetin kışlara, sönmeyen sigaraya, …
Yazılmış ayrılık mektubunda ki cümlelerin ağırlığını hissetti yüreğinde Ya içli türküler eşliğinde eski sevdası için ağlayacaktı Ya da her zaman yaptığı gibi yüreğini dillendirecekti Beyaz sayfalar ilaçtı ruhuna, reçetesini beyni kesmişti nasıl olsa ve şuan dozajını arttırmıştı ilacın Hadsiz diye düşündü kalbine girip çıkan spazmın cesaretini Ki ucu bucağı görünmüyordu sırt ağrılarının İki dizeden mütevellitti …
Yağmura kestane ağaçlarına toprağın kokusuna Bu havalara mevsimin sarımtırak hüznüne Sözünle dökülen yapraklara Sonra geceye rüyama en çok da sana dargınım. Yalnızlığımın en hazin köşesinde gezinen ellerine Parmak uçlarına değmeyen gözyaşlarıma Bakışınla otağ kurduğum gözlerine Uykulara tahayyül eden gamzelerine dargınım. Aslında önce kendime Seni toprağım gibi sevip sözüne itimat eden kalbime Gidişinin ardından …
Seni bulmaktan önce aramak isterim. Seni sevmekten önce anlamak isterim. Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de, Sana hep, hep yeniden başlamak isterim. Özdemir Asaf
Gecenin karanlıktaki dinginliğine ant olsun ki*, Mavinin bir tonundan ayırt edemediğim gözlerini sessizliğime armağan etmekte, haykırmakta seni, okumakta tüm şiirleri, susmakta yüzüme tüm yalnızlığı. Suskun, kimsesiz, yalnız ve mağrur ümitlerim, kayıp suretim ve aşk, niceleri, saymadıklarım… Hani şu elimden kaçan balonum, yere düşen pamuk şekerim, kırılan oyuncağım, eskimiş anne kazağı, bir de şey: gece …
Bahçelerde yalnız üşüyen çam ağaçları misali Özümde dinmeyen bir uğultu gibi taşırım seni Her gecenin sabahına ısmarladığım gelişini Avcumdaki dualar ile semaya içirirdim. Kalbimi içinde sen varken ardımda bırakmaktan korkarken Gövdem bir savaş meydanından farksız, şerha şerha ayrılmış Doğunun limanlarında denizlerini seyre dalarken Kağıttan gemiler gibi sulara salıyorum Seni ve içinde bizi büyüttüğüm şiirleri Sen …
Ne günlerdi diye iç çekerler hani… Ne günlerdi? Öyle günlerdi işte… Ben o günleri anlatacak kelimeyi bulamıyorum. Neyi koysam yerine boşluklar kalıyor, seni birkaç harfin sesine nasıl sığdırabilirdim ki… Öyle diyorum ben de… O bile zor çıkıyor ağzımdan… İnsanın iki hecede sesi titrer mi? Titremek ne ki insanın içine dünyasını sığdırdığı bir ‘öyle ‘si varsa …
Sevgi neydi? Bu sorunun ardından “Sevgi emekti” sözlerini tekrarlıyor insan, değil mi? .Ya da insan neden severdi? Mühim olan aşık olmak mı yoksa sevmek miydi? İkisi arasındaki fark neydi ve insan nasıl anlardı?Sevgi ve aşk anlatılanlardan yazılanlardan yola çıkarak öğrenilecek bir şey miydi? Peki sevgi geçici bir şey miydi? Ya da zamanla geçen şeylerin adı …
-sen… diye başladı mısrasına şair nefes aldı, durdu -soluğumu kesen acı bi duman gibi.. devam etti verdi -nefessiz kalır gib… başka da nefes alamadan öldü şair. kırmızı karanfil süslendi mezarına. yaz(ama)dığı dörtük öylece ortada kaldı. kimse görmedi. kimse duymadı. kimse anlamadı. kendi gibi şiir, bi defterde yazılı. yağmur yağdı, şimşekler çaktı. evi yıkıldı. defteri enkaz …
Kemiklerim arasından dünya halleri sızıyorDerin kesilmiş tırnak acısı gibi Kalbimde kabaran bir sızı sanki Çanak antenlerin kirlettiği çatılardan atlıyor Düşünde sevdiğine koşan aşık Sevgilinin sahnesinde söylenemeyen her tirat Bir gencin uykusunda yankılanıyor. Bu dünya bilinenin aksine işleyişi ile meşhurdurVe her zaman hikayeler anlatmaz sana Trenden inen her yabancı… Kalp şiirle sulanır ve üzeri bir dua …
