“Ve sizi temin ederim, büyük bir iradenin etkisi altında, insanlar sonunda neye olsa inanırlar.” Milan Kundera Distopik bilim kurgu edebiyatının baş yapıtlarından olan 1984 ve Cesur Yeni Dünya birçok kişinin karşılaştırdığı iki korku senaryosu. İki farklı bakış açısı, iki farklı yaşam tarzı ve iki farklı inançla ilerleyen bu kitapların en önemli ortak noktası …
Gecenin karanlıktaki dinginliğine ant olsun ki*, Mavinin bir tonundan ayırt edemediğim gözlerini sessizliğime armağan etmekte, haykırmakta seni, okumakta tüm şiirleri, susmakta yüzüme tüm yalnızlığı. Suskun, kimsesiz, yalnız ve mağrur ümitlerim, kayıp suretim ve aşk, niceleri, saymadıklarım… Hani şu elimden kaçan balonum, yere düşen pamuk şekerim, kırılan oyuncağım, eskimiş anne kazağı, bir de şey: gece …
Bana bıraktığı o not, o mektup tarzı birkaç dağınık cümleli yazı, kalbime ektiği ilk cümlelerdi. Geçen bunca zamanda onları gözyaşlarımla suladım, onları büyüttüm; ama biri bile yeşermedi. Ya ben toprağı değildim ya da o sözleri biri gelip ben uyurken benden çaldı. Her şey bittikten sonra bile düşündüğüm tek şey bu not olmuştu. Oysa o …
Sürekli aynı engele takılan, kendine benzer engelleri yaratan ve onları hiç aşamayan bir kader gibiydim. Kader denilince susulan o an kadar sessiz, dalınan o boşluk kadar da derindim bir yerde. Kendim mi boğuldum yoksa yüzmeyi hiç mi bilmiyordum diye çok düşünmüştüm. Cevabım yine araftı. Ne tam olarak boğulmuştum ne de tam olarak yüzmeyi biliyordum. Öylesine …
Eskisi gibi olmak… Ne kadar uzak şimdilerde bu bana. Bir dönem, kaybolduğumu kabul ettiğim o dönem, bir yola çıkmayı ve o yolu aşmayı değil de hep geriye dönmenin yollarını aradım durdum. Geriye dönüp tüm anları tekrardan hafızama kazımayı, o zaman sahip olduğum zirve duyguları yeniden tatmayı ve asla kaybetmemeyi… Tüm istediğim buydu. Karşımda duran yollardan …
Arayış halinde olanlara, kendi kimliğini oluşturmaya adayanlara, ne istediğini bilmek isteyenlere, çabalayanlara ses olabilecek bir kitapla selam ederim. Öğretmenliği istediğim için seçtim lakin kendimi şu anda aciz , şaşkın hissediyorum, kaybolmuş gibiyim.. Neden kayboldum, ya da bu his nasıl gark oldu? Bu gibi düşünceler silsilesi tanıdık geliyor mu size? Evet siz de Arif öğretmen gibi …
‘’Yüreğimin keder zincirini Parçaladı kaderim. Yaşayamadığım her yerde Benden bir emare istedim. Doğdum, Bir vurgun sırasında, Ruhumda bir okyanusla. Doğduğum an küstüm aşka Ve hep terk edildim Derimin altındaki yaralarıma benzeyen insanlardan Birbirine benzeyen çocuk parklarında. Aşka küstüğüm yaşta Bir arabanın arka koltuğundaydım. Kuş sürülerini gördüğümde ben, Senin geleceğini bilemeden İçime içime ağladım. Ondan sağır, …
Bir sokakta kaybolduğum o akşamüstünün beni, kendimi kaybedeceğim güne götürdüğünün farkında değildim. İşin kötü yanı, seneler geçmesine, üzerine binbir acı binmesine, hayatımı sonsuza dek değiştirmesine rağmen ben yine de, yeniden kaybolmak isterdim. Şimdi seneler sonrasından yazıyorum bunu, ölüme en çok yaklaştığımı hissettiğim bir deprem gecesinden, tüm korkularımla ve tüm cesaretimle… Sırf unutmayayım diye, ben şimdi …
Sanırım yanlış iliklemiştim hayatın ilk düğmesini. İnançla ve dünyanın sevgisiyle çıktığım yollarda hep bir çığın altında ezilmiştim. Kaderimi baştan yazamazdım ve yaşanan hiçbir şeyi düzeltemezdim. Düzeltmezdim de zaten. Asla da unutma taraftarı değildim. Ben hepsini hafızama kazımak ve büyümek için yaşamıştım. Unutmayayım diye tenime kazımıştım. Unutursam arınamazdım. Unutursam hayatıma devam edemezdim.Unutursam kalbimi reddetmiş olurdum.Ve ben kalbimi …
“Sen kendini bildiğin sürece gittiğin her yer senin evindir.” Böyle söylemişti annem daha on dokuzumun başlarındayken. O zamanlar ruhumun göçebe bir kuş olduğunun farkında bile değildim. Ah, yalan söyledim. Yine. Her şeyin gayet farkında olduğum gibi bunun da farkındaydım ama ben, hiçbiriyle yüzleşemeyecek kadar korkaktım. Kendimi bildiğim ilk andan itibaren, oldukça uzun bir süre kendime …
