Yazılmış ayrılık mektubunda ki cümlelerin ağırlığını hissetti yüreğinde Ya içli türküler eşliğinde eski sevdası için ağlayacaktı Ya da her zaman yaptığı gibi yüreğini dillendirecekti Beyaz sayfalar ilaçtı ruhuna, reçetesini beyni kesmişti nasıl olsa ve şuan dozajını arttırmıştı ilacın Hadsiz diye düşündü kalbine girip çıkan spazmın cesaretini Ki ucu bucağı görünmüyordu sırt ağrılarının İki dizeden mütevellitti …
Yağmura kestane ağaçlarına toprağın kokusuna Bu havalara mevsimin sarımtırak hüznüne Sözünle dökülen yapraklara Sonra geceye rüyama en çok da sana dargınım. Yalnızlığımın en hazin köşesinde gezinen ellerine Parmak uçlarına değmeyen gözyaşlarıma Bakışınla otağ kurduğum gözlerine Uykulara tahayyül eden gamzelerine dargınım. Aslında önce kendime Seni toprağım gibi sevip sözüne itimat eden kalbime Gidişinin ardından …
Bahçelerde yalnız üşüyen çam ağaçları misali Özümde dinmeyen bir uğultu gibi taşırım seni Her gecenin sabahına ısmarladığım gelişini Avcumdaki dualar ile semaya içirirdim. Kalbimi içinde sen varken ardımda bırakmaktan korkarken Gövdem bir savaş meydanından farksız, şerha şerha ayrılmış Doğunun limanlarında denizlerini seyre dalarken Kağıttan gemiler gibi sulara salıyorum Seni ve içinde bizi büyüttüğüm şiirleri Sen …
Her zamanki gibi değildi, onu görebilmek için hızlı ve telaşla cama bakamazdınız. Hele ki o bu sefer sessizliğini de yanında getirmişti. İnce ince, hayata iki boyutlu kesitler atarak düşüyordu toprağa. Martılar bile kaçmıyordu bu zarif yağmurdan. Bu yağmur, altında beyaz bir elbise giymeyi hak ettirecek kadar güzel yağıyor. Kirletmek için değil, tutkunun ve sevginin içtenlikle …
