Sürgün yemiş duyguları, işgalde talan edilmiş sözcükleri, isyana teşvik eden gözlerimi ve uykusuz cümlelerimi şiire dökmekten bıkmadım, Ve bıkmadım şu kahrolası körpe acıların sevişmesini yazmaya, tüm kötülükleri tatmaya, iyi anılarımı göz yaşlarım ile sulamaya, utanmadım kalbimin kırık penceresini açmak için şiir bilemekten bıkmadım Kara yazımın yazılı olduğu kağıtlara, şu yüreğimde bitmeyen çetin kışlara, sönmeyen sigaraya, …
Yağmura kestane ağaçlarına toprağın kokusuna Bu havalara mevsimin sarımtırak hüznüne Sözünle dökülen yapraklara Sonra geceye rüyama en çok da sana dargınım. Yalnızlığımın en hazin köşesinde gezinen ellerine Parmak uçlarına değmeyen gözyaşlarıma Bakışınla otağ kurduğum gözlerine Uykulara tahayyül eden gamzelerine dargınım. Aslında önce kendime Seni toprağım gibi sevip sözüne itimat eden kalbime Gidişinin ardından …
Gecenin karanlıktaki dinginliğine ant olsun ki*, Mavinin bir tonundan ayırt edemediğim gözlerini sessizliğime armağan etmekte, haykırmakta seni, okumakta tüm şiirleri, susmakta yüzüme tüm yalnızlığı. Suskun, kimsesiz, yalnız ve mağrur ümitlerim, kayıp suretim ve aşk, niceleri, saymadıklarım… Hani şu elimden kaçan balonum, yere düşen pamuk şekerim, kırılan oyuncağım, eskimiş anne kazağı, bir de şey: gece …
Bir yerde var olmak o yere ait olmak mıydı bilinmez fakat bir yere ait olmadığını anlamak çokta uzun sürmez. Bakmak ve görmek aynı şey değildir. Şu an semtimin sokağında ne bir çöp ne de bir kömür kokusuna rastlanır. Ama benim gördüklerim ve aldığım koku olduğum yere ait olmadığımı gösteriyor. Kırık dökük, irili ufaklı evin bacasından …
intiharız sanıyordum cinayetmişiz. bizi öldürmüşler, hataymış ama izin vermişiz. araya zaman girince de geriye sadece kemiklerimiz kalmış. insanlar ve zamanmış katillerimiz. şimdi ağlamak istesem son gecemizden sonra ağlayamam. gidip hesap sorsam bizi neden öldürdünüz ve bunu neden biz yapmışız gibi hissettirdiniz, diye. yıllar sonra kimin, neyin kapısını penceresini aşağı nasıl indiririm. ama ölüyüz ya, ölüyüz. …
