Sürgün yemiş duyguları, işgalde talan edilmiş sözcükleri, isyana teşvik eden gözlerimi ve uykusuz cümlelerimi şiire dökmekten bıkmadım, Ve bıkmadım şu kahrolası körpe acıların sevişmesini yazmaya, tüm kötülükleri tatmaya, iyi anılarımı göz yaşlarım ile sulamaya, utanmadım kalbimin kırık penceresini açmak için şiir bilemekten bıkmadım Kara yazımın yazılı olduğu kağıtlara, şu yüreğimde bitmeyen çetin kışlara, sönmeyen sigaraya, …
Gecenin karanlıktaki dinginliğine ant olsun ki*, Mavinin bir tonundan ayırt edemediğim gözlerini sessizliğime armağan etmekte, haykırmakta seni, okumakta tüm şiirleri, susmakta yüzüme tüm yalnızlığı. Suskun, kimsesiz, yalnız ve mağrur ümitlerim, kayıp suretim ve aşk, niceleri, saymadıklarım… Hani şu elimden kaçan balonum, yere düşen pamuk şekerim, kırılan oyuncağım, eskimiş anne kazağı, bir de şey: gece …
Bahçelerde yalnız üşüyen çam ağaçları misali Özümde dinmeyen bir uğultu gibi taşırım seni Her gecenin sabahına ısmarladığım gelişini Avcumdaki dualar ile semaya içirirdim. Kalbimi içinde sen varken ardımda bırakmaktan korkarken Gövdem bir savaş meydanından farksız, şerha şerha ayrılmış Doğunun limanlarında denizlerini seyre dalarken Kağıttan gemiler gibi sulara salıyorum Seni ve içinde bizi büyüttüğüm şiirleri Sen …
Ne günlerdi diye iç çekerler hani… Ne günlerdi? Öyle günlerdi işte… Ben o günleri anlatacak kelimeyi bulamıyorum. Neyi koysam yerine boşluklar kalıyor, seni birkaç harfin sesine nasıl sığdırabilirdim ki… Öyle diyorum ben de… O bile zor çıkıyor ağzımdan… İnsanın iki hecede sesi titrer mi? Titremek ne ki insanın içine dünyasını sığdırdığı bir ‘öyle ‘si varsa …
Uzaklarında olduğumuz hayat, bu kez sesini duyurmak için yılların ne kadar hızlı geçmekte olduğunu hatırlattı. Zaten ne olacaktı ki… Biz ne olacağını sanmıştık! Her gün bir önceki gün kurduğum hayalin bıraktığı boşluğu yenisiyle doldurmaya çalışıyorum. Uzaklarında olduğum hayallerim ve günlerin bir çığlık gibi geçişi artık kulaklarımı tırmalamaktan başka bir şeye yaramıyor. Günler geçiyor ve benim …
