Gecenin karanlıktaki dinginliğine ant olsun ki*, Mavinin bir tonundan ayırt edemediğim gözlerini sessizliğime armağan etmekte, haykırmakta seni, okumakta tüm şiirleri, susmakta yüzüme tüm yalnızlığı. Suskun, kimsesiz, yalnız ve mağrur ümitlerim, kayıp suretim ve aşk, niceleri, saymadıklarım… Hani şu elimden kaçan balonum, yere düşen pamuk şekerim, kırılan oyuncağım, eskimiş anne kazağı, bir de şey: gece …
Başından geçenleri kimse anlamamış, son çare konuştuğu duvarlar da her kelimeye sessiz kalmış. O, hikayesini etrafında toplanan kalabalık betona anlatırken bu cümleleri kurmuş; Biz o sırada, bozuk kaldırımlar üzerinde yürürken yağmurdan kaçıyorduk, gök gürültüsünden, güneşten ve yaban otlarından. Toprağın içine çektiği gürültüyü göğsümde saklayıp, içimdeki binlerce desibellik patlamayı fünyeyle yok etmek istedim, vaktim buna yetmedi. Parçalarını göremeyeceğiniz …
Bi’ farklılık yapıp doğrudan duygularımız üzerine değil de duygularımızın bedenimizdeki yansımaları hakkında konuşalım mı? Hayatımızı ve etrafımızda olup biteni kaygılara, günlük hayatın telaşına kapılıp kaçırmak yerine anı farkındalıkla yaşamak için bir adım atalım mı? Son zamanlarda etrafımdaki insanların dünyaya ve kendilerine karşı daha saygılı yaşamaya çalıştıklarını gözlemliyorum. Benden daha yaşama dönük ve güncel bir yazı …
