Gecenin karanlıktaki dinginliğine ant olsun ki*, Mavinin bir tonundan ayırt edemediğim gözlerini sessizliğime armağan etmekte, haykırmakta seni, okumakta tüm şiirleri, susmakta yüzüme tüm yalnızlığı. Suskun, kimsesiz, yalnız ve mağrur ümitlerim, kayıp suretim ve aşk, niceleri, saymadıklarım… Hani şu elimden kaçan balonum, yere düşen pamuk şekerim, kırılan oyuncağım, eskimiş anne kazağı, bir de şey: gece …
kapkara bir tuvaldim rengârenk ve güzelsin. fırçanı doğrulttun, omzuma çiçeklerle öpücükler kondurdun. picasso değil ressam sensin. sesin bile gökyüzünü rengarenk boyar ressam değilsin de nesin söyle adam. ouroboros gibiyim kendimi seninle yeniden yarattım kapkaranlık tuvalden van gogh tablosuna dönüştüm güneşler ve dalgalar dalgalar ve bulutlar sesin ve heyecanım …
Kafayı üşütmemeliyim diye kendime telkin vermekten dilim damağım kurumuş o kocaman bardağı nasıl da tek yudumda bitirmiştim. Saçım başım dağınık. Şu hastane köşesi sana yakışmıyor Sedef demekten ileri gidemiyorum. Küçük kardeşimi yine o sokak aralarında ya hep ya hiç diye diye korumaya çalıştığı arkadaşlarının bizden bu kadar deyip eyvallahı çektikleri duvar kenarında buldum. Yaralı, yüzü …
Bu sabah uyandığımda, her şeyin çok güzel olabileceği umuduyla derin bir nefes aldım. Kollarımı gökyüzüne doğru gerdim. Yolunda gitmeyen bütün aksiliklere rağmen, yaşama tutkuma şükrettim. Bence insan, fırsat buldukça şükretmeli, elinde olan birçok şey için. Teşekkür insanı rahatlatıyor. Aslında buna şey de diyebiliriz; elinde olan bir negatife, üç pozitifi çağırmak. Mesela hiç beklediğim gibi gitmedi …
birileri sana inansın istiyorsun. birileri bilsin çok yorgun olduğunu. daha fazla dayanamayacağını, canının acıdığını ve hatta geceler boyu ağladığını. birileri bilsin, çeksin kurtarsın seni içine düştüğün karanlık kuyudan. birileri duysun seni ve kısmasın vicdanının sesini. sağır olmasın kulakları, uzansın elleri. birileri bilsin diye sinip duvarın köşesine közlerin üzerinden yaktığını yazdıklarının. kimse bilmedi. kimse duymadı. kimse …
Çalındı mı gerçeklerimiz, nasıl kaybettik asıl kaybetmememiz gerekenleri? Kendi doğallığımızı, kendimize olan sevgimizi başkalarının gözlerine başkalarının ellerine tutsak ettik. Bizden çok bizi onların yaşamasına izin verdik, gördüğümüz reklamlar dizilerdeki kişileri hayatımızda biz de oynamaya başladık.
leylâ, bu sana. öyle hüzünlü bakıyorsun ki etrafa, göğsüme yas doluyor.. gözlerinde kararsızlık baş gösteriyor, içim yanıyor. seni bir kenara çekip var gücümle ağlamak istiyorum sana. susuyorsun. gözün anılara dalıyor, gülümsüyorsun. boğuluyorsun.* çöküyorsun çocukluğunun soğuk kaldırım taşına ama ağlamıyorsun. yardım da istemiyorsun artık. büyümüşsün. saçlarını eskisi gibi örmemişsin, kırmızı balonun da yok elinde ama o …
yıllardır iliklerime kadar hissettiğim, geldiği için sevindiğim ama gitmesi için kendimle ağız burun savaştığım en büyük yasa değer yaş. acı sayılır mı, yara denir mi, anılır mıyım ilerde matem diye, bilinmez. içinde bulunduğum bu hissizlikten uzun zaman sonra, çok uzun zaman sonra ölümü hissettiğim için, içim için için acıyor. belki mezarımda çiçek bile açmayacak, güneş …
Yağan karın örtmeye yetemeyeceği kadar kalabalıktı ayak izleri. Önceleri herkesi sevindiren, yeryüzüne düştüğü andan itibaren herkese bembeyaz hayaller kurduran kar; şimdi herkese zulmediyor. Ayaklar altında çamura dönen, tüm çatıları -ardından- sıra gözetmeksizin tüm sokakları beyaza boyayan kar, insanlığa tertemiz bir sayfa hediye eden kar…çamura dönüşen bu kar olamazdı. Kararsızlığın buz kestiren fenalığı, soğuk havada avuçların içine …
Diyelim ki köprüde trafik var, o zaman nereyi seçeceksin? Kendi yerimizi seçmekten aciziz, yaşayacak yerimiz hiç olmadı ki. Cümlelerin sonuna gelen nokta yerini virgüllere neden bırakmıyor? Belli ki köprüde trafik var, bugün de kendine yeni bir yer bulmalısın. Hadi sana bir ipucu vereyim; sonu noktalı virgülle başlayabilir. Sonrası uzun olmasa da olur, bir şey anlatsın yeter. Kuşlardan sıkıldım …
